این نوشته را برای دوستانی می‌نویسم که در این دو شب از شب‎‌های شعر طهران با ما بوده‌اند و خواهند بود، در حضور شما گفتم و گفتیم که این شور و شعور و حضور را تا چه میزان ارج می‌نهم و شاکرم، نه برای خودم که برای شعر، و نه برای شعر که برای معنی… روزگارِ بدی است… می‌دانم و می‌دانید… و ناگفته پیداست که در این وانفسای زندگی و در این روزهای سخت که بر همه‌ی ما می‌گذرد، چیزی که ما را گرداگردِ هم جمع آورده است نه اشخاص که “فرهنگ” است، دوستداری ایران و فرهنگِ بزرگِ آن و “شعر” که نماد و نمودِ همین فرهنگ و شاکله‌ی ذهنیتِ معنادارِ ایرانی است.
من درباره‌ی آنچه به شعرِ خودم مربوط است آدمِ مغروری هستم و این رذیله را در خودم می‌دانم و می‌شناسم و در بابِ آن تا امروز که قریب به چهل و سه سال از عمرِ هدرکرده‌ام می‌گذرد چاره‌ای نیافته‌ام، چون آدمی از چهل که گذشت سخت تغییر خواهد یافت! اما همواره در برابرِ آنچه که به موجودیتِ شعر برمی‌گردد به تمامی فروتنم و خاکسار… عرصه آنجا تنگ است و در کنارِ نام‌های بزرگِ شعرِ فارسی که تا همین امروز بیخِ گوشِ ما زمزمه می‌کنند، دست و پا کردنِ نام، بسیار هول‌انگیز است و دشوار و یافتنِ ننگ از همه کاری آسان‌تر… اما شعر را مِلکِ طلقِ هیچکس نمی‌دانم، همینطور هیچکس را وکیلِ شعر نمی‌شناسم چرا که سلطانِ شعر، همنشین نمی‌خواهد و خدم می‌طلبد! اما در این میان وظیفه‌ی نانوشته‌ای به گردنِ ماست، هرکس فراخورِ توان و آگاهی موظف است شعر را راه ببرد، نه اینکه او خودش نتواند راه برود، مقصود این است که شعر همیشه “سینه‌ی حامل” می‌خواسته و در هر دوره شعرا و مخاطبانِ جدی، حاملانِ آن بوده‌اند و خواهند بود… امروز “آن‌ها” ماییم! من و شما و همه… ما سینه‌های حاملِ شعریم و هرچه گشاده‌تر و صبورتر و پذیراتر باشیم به همان میزان حاملانِ بهتری بوده‌ایم. شاید شعرِ فارسی در قرن‌های بعد نامِ تک‌تکِ ما را به خاطر نیاورد اما به آیندگان خواهد گفت آن‌ها نشسته و ایستاده، در گرما و سرما، خسته از تلاش برای معاشِ تنگ، می‌آمدند و اگر جا نبود می‌ایستادند بی آنکه کسی یک چای به ‌آنها داده باشد و فکری به حالِ خستگیشان کرده باشد و سپاسی گفته باشد… من در طفولیت می‌خواستم “شیخ شهاب الدین” باشم! بعد کم‌کم دلم خواست”خواجه شمس‌الدین” شوم و امروز اینم که نمی‌بینید… اما حقیقتا امروز و پس از سال‌ها خواندنِ شعرِ بزرگان به این راضی‌ام که از “آن‌ها” باشم… پس و پیش و بزرگ و کوچک و قدیمی و جدید بودن مهم نیست، مهم شعر است و مهمتر از آن “حکمت”
کارِ ما این است: در میانِ این همه آهنِ چرخدارِ متحرک، پرنده‌های افسانه‌ای غول‌پیکر، ترن‌های زیرزمینیِ نوپدید، صفحه‌های لمسیِ غوغاگر و فضول، بازارهای زرق و برق و هجومِ هیجانِ سرعت، حکمت‌ها را با مصاریع و ابیات حمل کنیم و به بچه‌ها و نوه‌هایمان بسپاریم و به “آن‌ها” که پس از ما خواهند آمد هشدار بدهیم که اگر گروهی از شما حاملِ این اوراد نباشید، ماشین‌ها نوادگانِ شما را خواهند خورد و اگر ماشین‌ها آن‌ها را نخورند، خودشان یکدیگر را خواهند خورد… ما برای این جمع شده‌ایم… شما برای این ایستاده‌اید…اگرنه فرقی ندارد پشتِ آن چهارپایه روی سِن چه کسی نشسته است، پیر است یا جوان، زیباست یا زشت، خوش‌اخلاق است یا تند… فقط یک‌چیز مهم است: او هم مثل شما “حامل” باشد و نه بیش ازین، اگر بارش سنگین‌تر است خوشا به زمان! اگر تنها حامل است خوشا به مکان! من در این سال‌های مداومِ شاگردی یک چیزِ بزرگ دیده‌ام، و آن عبارت از کسانی‌ست که فرهنگ برایشان از هرچه گمان کنید مهم‌تر بوده است، از برخی پرسیدم هدف چیست؟ گفتند تا آیندگان نپاشند… “سایه” می‌گفت: جهان قرن‌هاست که تَرَک خورده است، شعر فارسی آن را بند زده و نمی‌گذارد بپاشد! بندزن باش! و من می‌خواهم بند بزنم، با نخِ شعر و سوزنِ حوصله، می خواهم از معانی و مصاریع و ابیات، سپرِ کوچکی بسازم برای نوه‌ها و نبیره‌هایم تا وقتی ماشین‌ها خواستند آن‌ها را بخورند، پسرانم سپر را از صندوقِ ارثیه درآرند و به نوادگانشان بدهند و بگویند: این را جدِ شما که شاعر بود ساخت برای شما! بگیرید و زنده بمانید! بگیرید و خورده نشوید! حمل کنید و به نوادگانِ خویش بسپارید تا خورده نشوند! همه‌ی این نوشته برای این است که به اینجا برسم: در این دو جلسه که شروعِ کارِ ما حاملانِ شعر بود من و مهدی قصه گفتیم، حرف زدیم و گاهی نکته‌ای در میان نهادیم، اما زمان کم است و ما همه خسته‌ایم، برنامه این است که یکی از ما به نمایندگی بنشیند، گوش کند و حرف بزند و دیگری باشد تا شانه‌ی آن حامل که بالا نشسته نشکند، این نظرِ شورای شب‌های شعر طهران است و به نظرِ من بسیار پسندیده ‌آمد، یادتان نرود که موضوع، شعر است و مهم شمایید نه چهره‌ها و نام‌ها و افراد، اینطوری یک‌ساعت به زمانِ شنیدنِ شعرهای شما اضافه می‌شود و حاملانِ بیشتری بارهایشان را پالایش خواهند کرد، بارِ پالایش شده بارِ بهتری‌ست، سپرِ بهتری از آن می‌شود برای نوادگان ساخت! پس دو خواهش دارم، یک: تحتِ هر شرایطی کاهلی نکنید و بیایید، ایستادن و تنگ نشستن و ملالِ زمان را تاب بیاورید، اگر نوبت به شعرخوانی شما نرسید صبور باشید و از دوستانِ من به دل نگیرید، به باری که حمل می‌کنید فکر کنید… دو: دوستانِ دیگرتان را دعوت کنید که بخشی از بارتان را بردارند، آن‌ها را تشویق کنید حامل باشند، به آن‌ها یادآوری کنید که آیندگانی خواهند داشت و ماشین‌ها می‌خواهند آن‌ها را بخورند… به یاد داشته باشید اگر نسلِ پیش از ما همت نکرده بودند، الان ماشین‌ها ما را خورده بودند و نمی‌توانستیم بیاییم بایستیم و بشنویم و زنده بمانیم…