من ورامین را دوست دارم، عاشقانه هم دوست دارم، نزدیک به چهار دهه، یعنی بیشترِ عمرم را در این شهر زندگی کرده‌ام، روستاهایش، کشاورزی‌اش، مردمِ رنگارنگش، آدم‌های خوب و بدش، همه چیزش را دوست دارم، گرچه شهر من نیست، هیچ‌وقت هم نبوده است، بعد ازین هم نخواهد بود و باز اگر چه که گهگاه در اعلان‌ها و معرفی‌ها می‌گویند شاعر اهل ورامین، گرچه در ویکی پدیا بنویسند شاعر ورامینی و من هیچوقت اعتراض نکرده‌ام و نگفته‌ام من ورامینی نیستم! مهم هم نیست، از اول هم نبود. پلاکِ ماشینم هم ۲۱ است، ورامینیِ ورامینی!

از اول ایرانی بودم، حتی وقتی پسرها کوچک بودند و از مدرسه می‌آمدند و می‌گفتند: بابا! همکلاسی‌هایمان دایم می‌گویند دهات ما اینجور است دهات ما آنجور است، چرا ما دهات نداریم؟! هیچ جوابی نداشتم! اما ورامین را دوست دارم، شهرِ کهنِ بی‌سلیقه‌ای را که تا یادم می‌آید دوزاری‌ها اداره کردند… آدم‌های پرت، آدم‌های مقام‌های کوچکِ شهرستانی، آدم‌های اضافه‌کاری، آدم‌های پیشرفت‌های الکیِ دهان پُر کُن! دادستانی که تریبون را سال‌هاست برای شاعرش ممنوع کرده است، شهری که شاعرش در همه جای ایران عزت و احترام دارد جز در خودش! شهری که وقتی شاعرش با خانواده برای خرید کردن در آن قدم می‌زند گهگاه یکی در پیاده رو جلویش را می‌گیرد و مهربانی می‌کند و گلایه می‌کند چرا نیستی؟! و نمی‌داند چرا نیست… و شاعرش می‌گوید: شرمنده‌ام و گرفتار… چرا که نمی‌تواند به همشهریانش بگوید فلان رییس گفته که فلانی در برنامه‌ها نباشد… نمی‌تواند بگوید دوستانِ قدیمش هم سخت به بخشنامه‌های کتبی و غیر کتبی متعهدند! نمی‌تواند بگوید حالش از بی‌سلیقگی شهر به هم می‌خورد! نمی‌تواند بگوید میلی هم ندارد که باشد، نمی‌تواند بگوید اهلِ اینجا نیست، نمی‌تواند بگوید آدم جایی می‌رود که قدرش را بدانند! باورتان بشود یا نه پارسال اعلانی دیدم که از هنرمندانِ منطقه تجلیل می‌کنند، نامِ دوستِ نقاشِ زبردستِ من هم در بین هنرمندان بود، خوشحال شدم، تماس گرفتم و گفتم میخواهم به پاسِ دوستیِ قدیمی و هنرِ ارجمندت در برنامه حاضر باشم، بی دعوت و سرزده… رفیقِ هنرمندم که بسیار شریف است گفت: حسین جان! برگه‌ای به میهمانان داده‌اند تا کسی که دعوت ندارد نتواند بیاید، البته من می‌توانم یک برگه برایت جور کنم اما شان تو نیست که به آن جلسه بیایی، همین تلفنی که زدی مرا بس! من هم گیر کرده‌ام اگرنه نمی‌رفتم… بگذارید رازی را با شما در میان بگذارم، اگر تازه‌کار هستید و چیزی می‌نویسید یا نقشی می‌زنید یا هنری دارید به هر شکل و با هر سطحی، به ورامین رفت و آمد کنید، در برنامه‌ها شرکت کنید، کمتر از یک سال شما در رشته‌ی خودتان استاد خواهید بود، کتبا هم می‌نویسند و زیرش را امضا می‌کنند و می‌دهند دستتان! کارخانه‌ی برجسته‌سازی و استادسازی است ورامین! فقط ایرادش این است که این مدرکِ استادی تا پلیسِ راهِ ورامین معتبر است، از هرجهت که از ورامین خارج شوید شما همانی هستید که بودید! من البته هیچوقت در ورامین به این سمت مفتخر نشدم! یعنی به من ندادند آن برگه را! یا شاید هم دادند و یادم نیست و من که اساسا از مجوزی که محدوده‌ی مکانی داشته باشد بیزارم آن برگه را انداخته باشم دور و از پلیسِ راه رد شده باشم… حالا هم هیچ برگه‌ای ندارم، عزتِ خدادای دارم و با آن تردد می‌کنم، محدودیت مکانی ندارد، زمانش را نمی‌دانم، شاید تا وقتی آدم نکشته باشم، تجاوزی نکرده‌باشم، در خونِ کسی شریک نشده باشم، با خونخواری بده بستان نکرده باشم و از این دست… برقرار باشد ان‌شاالله…

من به هرشهری که میهمان بشوم و در هر مراسمی که دعوت باشم یک اصل دارم و به همه‌ی عزیزانِ دست اندر کار می‌گویم که از شاعرانتان دعوت کنید، زمان کافی بدهید تا شاعرانِ شهرتان شعر بخوانند، به آن‌ها احترام بگذارید که خدای ناکرده به غریب پرستی و بی معرفتی متهم نشوید و شاعرانِ شهرتان نگویند من اینجا هستم و قدرِ مرا نمی‌دانند… این برای من یک اصلِ اخلاقی است و اگر به شهری رفته‌‌ام و فهمیده‌ام شاعرِ نامداری دارند و در جمع نیست حتما سراغش را گرفته‌ام و در برخی مواقع که امکانش بوده سرزده به خانه‌ی او رفته‌ام و عرض سلام کرده‌ام و این میانِ من و آن‌هاست خواه بگویند خواه نه…

از میانِ دوستانِ قدیم، فقط یکی گهگاه مرا دعوت می‌کند که به همایشِ خودمانی و ماهانه‌ای که در خانه و به خرجِ خودش می‌گیرد بروم که مع‌الاسف با روزِ کارگاهِ شعر من مقارن است و من نتوانسته‌ام او را و دوستانِ دیگر را بعد از سال‌ها ببینم، باقی را هم ملامت نمی‌کنم زیرا که خرج گران است و اقتصاد ورم کرده است و کارت هدیه‌ی پانصدهزار تومانی پولِ نیم کیلوگرم گوشت است و اداراتِ شهر دست و دلبازند و سرِ دوستان گرم است… الان دارید می‌پرسید فلانی چرا غر می‌زند… می‌دانم، حق هم دارید، به شما هم دخلی ندارد که من از چه چیز خوشم می‌آید از چه چیز ناراحتم، حقیقت اینکه روزگار جوری چرخید و چرخید که من حالا به بخشِ کوچکی از رویای نوجوانی‌ام دست یافته‌ام ( بخشِ بزرگش در پیش است و می‌دانم) و خدای را شکر که از عزت و احترام و اعتبار کاسه‌ای چیده‌ام و کوزه‌ای دارم “وَاسْأَلُوا اللَّهَ مِن فَضْلِهِ” … اما آدم به چیزها و آدم‌ها و به جاها دل می‌بندد، آدم احمق است البته دور از جان شما ولی دل می‌بندد، به قول استاد بزرگ ابوالفضل بیهقی ” احمق مردا که دل در این جهان بندد” من دلم برای طبقه‌ی سوم پاساژ ارکیده در ورامین تنگ می‌شود… برای سالنِ زهوار در رفته‌ی فرهنگسرای رازیِ ورامینی، برای خل بازی‌های مهدی، برای چیزهای غلطی که فلانی با جدیت می‌گفت، برای جلساتِ زیرزمین که داود از من دفاع می‌کرد وقتی من نبودم… برای تلاش‌های حسین که می‌خواست رییس شود و رییس شد، برای شعرهای بلندِ محمدحسین که وقتی می‌گفتیم آنجایش را تکرار کن می‌خندید و می‌گفت یادم نمی‌آید برای اینکه داشتم بداهه می‌گفتم! برای شعرِ تماما بی معنیی که من آن روز خواندم و هیچکس نفهمید که سرِ کارشان گذاشته‌ام…، برای نوبتِ شعرخوانی‌هایی که به من نمی‌رسید، برای علی پولدار، برای مجید و فازِ نیچه‌اش! برای منوچهر و شعرهایش که سی‌سال است مثل هم است، برای پَرَک که مُرد، برای عبدالله که رفت خارج، برای حسین که فقط تک‌بیتی می‌سرود، برای جواد که عاشق شاملو بود و می‌گفت شما شاعر نیستید و شاملو را از رو غلط می‌خواند! برای علی که از لرستان آمد، عضو انجمن شد، انقلاب کرد و همه را بسیج کرد تا انتخابات برگزار شود و رای نیاورد، برای رضا که می‌گفت کسی نباید پشت میز بنشیند و همه باید دور هم بنشینیم وگرنه من جلسه را به هم می‌زنم، برای محمود که می‌گفت ورامین در حد من نیست ولی حالا شعر جدیدم را برایتان می‌خوانم، برای رضا که همکاری مخلصانه‌ای با بنیاد داشت و بعد روشنفکر شد و خیلی خوشتیپ است، برای ردیف اول سالن، برای ردیف آخر، برای کتابخانه که کتابهایش گم شد، برای خودم که همه را “دوست” می‌داشتم و دشمنی نمی‌دانستم… برای همه چیز…

شعر برای من تفریح نبود، کنار کاری نبود، پز نبود، زینتِ فامیل نبود، زندگی بود، خودِ زندگی، برای همین جدی بودم و همین باعث می‌شد این جمله را بارها از خیلی‌ها بشنوم: بابا خبری نیست! دور همیم! توهم زده‌ای… اما من برای دورهمی نمی‌رفتم، “کاری” داشتم، کاری دارم! حالا اگر عمری باشد کارهایی دارم.

نتیجه‌ی این غرغر چیزی نیست جز یک دریغ‌یاد، اگر سفارشی بخواهم بکنم به آدم‌های این شهر این است: اینجا حوض کوچکی بود، ماهی داشت، خرچنگ هم داشت، خشکسالی شد، بعضی ماهی‌ها با پلیکان رفتند… بعضی را پلیکان خورد، بعضی در رفتند حالا گِل مانده و خرچنگ… اگر کسی مانده بزند بیرون، بیرون ما آب پیدا کرده‌ایم…