دیوارهای هنرستان هنرهای زیبای پسران تهران (جایی که دلم برایش تنگ شده است) اول آجری بوده است، از آن آجرهای بندکشی شده‌ی قدیمی، یادآورِ تهرانِ قدیم…تهرانِ خلوت… تهرانِ یاکریم و صدای تار و تنبک… تهرانِ ایرانی… اما بعدها آدم‌های کم‌سلیقه سرامیکش کردند، از این سرامیک‌های زشت که به دیوار حمام‌ها می‌زدند…سال‌ها اینطور بود.

وقتی من به هنرستان رفتم، احسانِ آقایی مدیر هنرستان بود، مدیرِ جوانِ خوشفکر، حتما تعجب می‌کنید و حق دارید! مدیرِ آدم حسابی در دم و دستگاهِ این مملکت کم است، خیلی کم است و “النّادِرُ کَالمَعدوم”! اما احسان آقایی آدم حسابی‌ست… چندبار در طول مدتی که بعنوان معاون هنرستان با او کار می‌کردم شنیدم که درباره کاشی‌ها غُر می‌زند، هربار دنبال این بود که آجرهای محبوس در زیرِ کاشی‌ها را بیرون بکشد، از حرف‌هایش اینجور می‌فهمیدم که بیرون آوردن آن آجرها از زیرِ کاشی‌ها برایش یک‌جور عملیات نجات است!

من هم همین حس را داشتم، گاهی که از کنار دیوار رد می‌شدم حس می‌کردم صدای آجرها را می‌شنوم که می‌گویند دریغ از ما! دریغ از ما! بعد از رفتن احسان آقایی از هنرستان هم هنوز دغدغه‌ی آجرهای محبوس با ما بود… احسان آقایی رفت و دو مدیر بعدی هم که هنرمند بودند و عزیز، آمدند و رفتند… مرا هم که به جرم شاعری از هنرستان اخراج کردند… مدتی بعد احسان آقایی اینبار نه بعنوان مدیر هنرستان که بعنوان معلم برگشت. وقتی فهمیدم احسان به هنرستان برگشته اول برای آجرها خوشحال شدم!

دیروز برای کاری به مرکز شهر رفته بودم، راننده اسنپ پیچید تویِ خیابان هنرستان… دلم ریخت… به دیوارها که رسیدم صدای سلام دسته‌جمعیِ آجرها را شنیدم! اینبار نه از پشتِ آن کاشی‌های ماشینیِ بی‌ریخت، بلکه چهره به چهره! بی‌پرده! بدون مزاحمت… جوابشان را دادم! پای دیوار را نگاه کردم و دیدم که کاشی‌های زشت، خُرد شده بودند و زیرِ پا بودند و حقیقتِ پنهانِ آن آجرهای قشنگ، باز برملا شده بود! ماشین از کوچه خارج شد و من که گردنم را تا جاداشت چرخانده بودم برگشتم و به راننده نگاه کردم، خیره شده بود به آینه تا ببیند من محوِ چیستم! اما هیچ نگفتم… اگرنه می‌فهمید که دیوانه‌ام! مستم!

به جامعه فکر می‌کنم، به زنان، به مردان، به جوانان و پیران که دارند کاشی‌های زشت را می‌شکنند و بیرون می‌آیند…