شیعه‌گری مدیترانه‌ای

سال‌ها بود که بصورت گاهگاهی ویدئوهایی از شیعیان لبنانی را (نه در رسانه‌های رسمی) می‌دیدم که زن و مرد، دختر و پسر با روسری و گاه حتی بی روسری گِرد آمده‌اند و مثلا در مدحِ جنابِ علی (درود خدا بر او) همراه با موسیقی‌های مفرح، آواز می‌خوانند و حرکات موزونِ ریزی هم چاشنی کرده‌اند! نورپردازی‌های دیسکویی و زبانِ بدنِ کارناوالی! البته خدا مرا ببخشد اما خرجِ خوش‌باشیِ مذهبی‌طورِاین عزیزان همیشه از جیبِ مبارکِ من و شما بوده که من به سهم خودم ناراضی‌ام والله اعلم!

همیشه به این فکر می‌کردم چرا در ایرانِ ما که به هرتقدیر،اسلام در آن دویده و مردم کمابیش مسلمانند این مناسک همیشه توام با اشک و آه و ناله است و در آن‌جا اینقدر رنگارنگ و آن‌شکلی؟! بعدها به این نتیجه رسیدم که دوستانِ لبنانی ما در جنوبِ این کشورِ کوچک گیر کرده‌ند و در اقلیت هستند و آن پراکندگانِ باقیِ نواحی هم از سرِ ضعف ناچارند طوری دینداری کنند که اوقاتِ باقیِ مردم تلخ نشود، البته اثراتِ مسیحیت و موقعیت جغرافیایی و ملزوماتِ فرهنگی را هم هیچوقت از یاد نبردم.

امروز که نیمه‌ی شعبانِ سالِ ۱۴۴۴ قمری و ۱۴۰۱ شمسی‌است داشتم تلویزیون تماشا می‌کردم که دیدم آقای عبدالرضا هلالیِ مداح، وسطِ فوجی از زنان و دخترانِ محجبه روی سکو ایستاده و با عشوه، سرودِ دلبرانه‌ای در وصفِ جنابِ حسین (درود خدا بر او) می‌خوانَد، دور و برش هم چند دستگاهِ حباب‌ساز گذاشته‌اند و فضا پُر از حباب‌هایی‌ست که در نورِ چراغ‌های چشمک‌زنِ رنگی، رنگ و وارنگ می‌شوند و فضایی دیسکویی و شاد را درست کرده‌اند که به همراهِ موسیقیِ مکُش مرگِ من (با زمینه‌ی عربی تُرکی) فضایی ساخته است که با آنچه ما تا کنون از مذهب می‌شناختیم کاملا متفاوت است.

دوربین روی صورت زنان و دختران می‌چرخد، هرکدام پرچمی به مُچِ دست بسته‌اند و پرچمهایی در دست دارند و در هوا می چرخانند و حرکاتِ موزونِ ریزی هم دارند که تا همین چندمدتِ پیش جزوِ حرکاتِ قبیحه بود! این رنگ‌گردانیِ آشکار و ناگهانی که از سرودِ مشهورِ “سلام‌فرمانده” شروع شد و به سرعت در میانِ مداحان درحالِ رشد است و خدا می‌داند چقدر برای آن هزینه می‌شود مرا یادِ عزیزانِ لبنانی می‌اندازد… من با اینکه خودم مسلمانم و البته “از مسلمانان ملولم” کاملا می‌فهمم که مسئولان به این نتیجه‌ی قطعی رسیده‌اند که دینِ سراسر گریه نمی‌تواند نسل‌های تازه را با خود همراه کند و اگرچه خیلی دیر و بی‌فایده اما شروع کرده‌اند به “تغییر” اما این تغییرات از سرِ آگاهی نیست و از روی جبر است، جبرِ جامعه‌ای فرهنگی (با همه اشکالاتش) که خسته شده است و می‌خواهد به کُل تغییر کند.

من بعنوان یکی از میلیاردها انسانی که موضوعِ دین برای آن‌ها کمابیش جایی در لحظاتِ فکری آنان دارد، گمان می‌کنم کارِ این “گفتگو” تمام است و با وصله و پینه راه به جایی نخواهد بُرد، حتی اگر رقصندگان هم به این نمایش اضافه شوند دیگر دیر است.

۱۷ اسفند ۱۴۰۱

دسته‌بندی نشده

دیدگاه ها

ناشناس

17 اسفند 1401 - 12:26

درود
دست و پا زدنهای آخرشان است. این تفکر از همان زمان که وارد سیاست شد قافیه را باخت.