در خبرها دیدم که اعضای هیات مدیره دفتر شعر جوان و نیمی از هیات‌مدیره انجمنِ شاعرانِ ایران استعفا داده‌اند… به چند و چون و دلایلِ این موضوع کاری ندارم، با عزیزانِ سالهای دور هم سخنی نیست… احتمالا حالا نهادهای مثلا فرهنگی، چند جوانِ رعنای حزب‌اللهی یا چند ظاهرالصلاحِ وسط‌زی را می‌فرستند آنجا و خانه‌ی شاعران که سال‌ها با همه‌ی کمکاری‌ها خانه‌ی شعر بود به خانه‌ی مجیز بدل خواهد شد… این هم مهم نیست، می خواهم آنها که گسیل می‌شوند برای فتحِ آن خانه چند چیز را بدانند:

اول اینکه آجر به آجر آن خانه با شما از خاطراتِ رفت و آمد و حضورِ ما خواهد گفت، صدای ما آنجاست… شعرِ ما از این اتاق به آن اتاق سرک می‌کشد و از پیشِ چشمتان می‌رود در باغ و دورِ حوض می‌چرخد و بر‌می‌گردد، اگر شب آنجا بمانید صدای من و مرتضی و محمدرضا و دیگران راکه خسته از کارِ روزِ قبل شب‌را (مثلِ خیلی شبهای دیگر) آنجا مانده‌ایم می‌شنوید.. در حالی که آن صندلی‌های سیاه را به هم چسبانده‌ایم و دورِ رادیاتور شوفاژ کز کرده‌ایم که یخ نزنیم صدای ما را می‌شنوید که گاهی درباره‌ی معنای بیتی بحث می‌کنیم، گاهی درباره‌ی شعر روزگار دعوا می‌کنیم، گاهی می‌خندیم… گاهی می‌گرییم… شاید اگر به باغ انجمن بروید کسی پاچه‌هایش را بالا زده تا فواره‌ی حوض را تمیز کند و آب دارد می‌ریزد روی سرش و یکی دیگر دستش را دراز کرده تا آچار فرانسه را بدهد به او… نترسید! او که در حوض است منم و آن یکی مرتضی!

یا اگر بروید در زیرزمین ترسناکِ ساختمان، از اتاقِ تاریکِ سمتِ چپی صدای تق تق خواهید شنید! باز نترسید! منم که دارم پمپ سوخته‌ی موتورخانه را باز می‌کنم ببرم سیم‌پیچی تا پنجاه‌هزار تومان هزینه باز و بستِ پمپ را ندهیم که صرفه‌جویی شده باشد! اگر صدای خانمی را از اتاق هیات مدیره شنیدید که به شوخی و جدی دارد به کسی می‌گوید بی‌شعور! نگران نشوید! خانم دکتر راکعی‌ست و احتمالا من دوباره صریح و بی‌پرده درباره مدیریتش چیزی گفته‌ام و دارد سعی می‌کند خودش را کنترل کند… یا اگر صدای دل‌انگیزِ آوازِ آذری شنیدید همانجا بایستید که قطع نشود! ساعد باقری‌ست که برایمان می‌خواند… باید این‌ها را تحمل کنید تا برایتان عادی شود… اما مورد بعد: به دیوارها میخ نکوبید! ساختمان تاریخی‌ست… هرجا رسیدید مثل قبلی‌ها کافه درست نکنید و اگر درست کردید سرِ درآمدش دعوا نکنید… چفتِ پنجره‌ی آبدارخانه خراب است مراقب باشید بعد از ظهر که می‌روید باز نمانده باشد… روزهای برفی و بارانی جویِ جلوی درِ خیابان نعمتی را بررسی کنید آشغال نگرفته باشد وگرنه آب می‌آید داخل باغ و می‌رود زیرِ پِیِ ساختمان، شهرداری هم زورش می‌آید کمک کند من هم نیستم بروم شهرداری منطقه با عربده‌کشی بیاورمشان که ساختمان خراب نشود! تازه باید خودتان زیر باران بایستید چتر بگیرید روی سرِ مهندس شهرداری که دارد کارِ کارگران را نظارت می‌کند! بعد هم آن ساعت آبدارچی رفته و باید برایشان چای بیاورید و همه‌ی اینها احتمالا در شانِ شما نیست… خلاصه ساختمان حیف است… سالم نگهش دارید.

تا یادم نرفته سفارشِ آن میزِ بیضیِ قهوه‌ای وسطِ سالن را هم بکنم! بگذارید همانجا باشد… کم آدم‌هایی دورِ آن میز شعر نخوانده‌اند…
اما نکته‌ی آخر: این سفارش‌ها که کردم نیمی برای حفظِ آن خانه‌ی تاریخی‌ست و نیم دیگرش به خاطر خودمان! ما خیلی زود برمی‌گردیم و دوباره دورِ میزِ بیضی می‌نشینیم و شعر می‌خوانیم و شعر می‌گوییم… ما بر‌می‌گردیم و نه مثل قبلی‌ها وامدارِ چپ خواهیم بود و نه مثل شما ماله‌کِشِ راست! فقط چپ و راست چای می‌خوریم و شعر می‌خوانیم…